Ons eerste nestje.
Ik ben Geys Danny wonende te België, samen met mijn twee hondjes, Spike en Beau en mijn vriendin Daniëlla. Sinds 6 januari is er een mini-bull puppemeisje bij gekomen, Raven.
Vier jaar geleden zochten mijn ex-vriendin en ik een miniatuur bull terriër en zijn we bij Lou & Mia terecht gekomen. Ik had zelf nog geen miniatuur bull terriër in het echt gezien, maar ik was meteen verliefd. Na een gezellige namiddag en een goed gesprek hadden we ons opgegeven voor een puppy voor één van de volgende nestjes.
Op 14 januari 2014 is mijn engeltje geboren en kregen we het nieuws dat er een puppy (Elsa, die we de naam Beau gaven) voor ons bij was. Na geregelde bezoekjes waren de 8 weken eindelijk om en kon ik mijn engeltje gaan halen.
Na een korte introductie met Spike op de pleinen van de hondenschool, neutraal domein, kwam mijn engellemie thuis. (Vandaar de kennelnaam: Danny’s Little Angel)
Meer en meer werd ik verliefd op mijn puppemie door haar capriolen en haar avonturen.
Ik had het ras gevonden wat echt mijn ding was, mensen met een mini-bull weten wat ik bedoel.
Once you go mini-bull, you’ll never go back 😛
Toen al kreeg ik het idee, ik wil met Beau een nestje doen, maar door omstandigheden thuis, is het nooit zover gekomen. Mijn nieuwe vriendin Daniëlla zag dat wél zitten.
De beslissing is genomen, we doen een nestje met Beau.
Alsof ‘it was meant to be’, winnen we het fertiliteitspakket op de clubmatch in Reuver.
Omdat het voor ons ook allemaal nieuw is hebben we raad gevraagd aan Lou & Mia welke reu het beste voor ons/Beau zou zijn. De reu is gekozen; de knappe Fender.
Na enkele weken/maanden was het zover, het afwachten… Tot het ideale punt om te dekken.
Daarna begon het progesteron prikken voor de eerste keer op dag 9 van de loopsheid.
Zoals gezegd moet dit stijgen dus de eerste meting was vrij laag. Tussen meting en resultaat zit ongeveer één uur tijd. Omdat het voor ons een 1h15 (enkel) rijden is, hebben we de kans gekregen om nog eens bij Lou & Mia op bezoek te gaan om meer vragen te stellen en het resultaat af te wachten.
Na de derde afspraak bij de dierenkliniek in Horst, was het progesteron zo gestegen dat het een dag later wel de ideale moment zou kunnen zijn.
De dag erop heeft men dan ook gelijk een vaginascopie gedaan, om zeker te zijn dat ook alles binnenin in orde was.
Die middag, 03/11/2017, zijn we bij Lou & Mia op bezoek geweest, eerst de uitslag afwachten, en daarna zei men dat het die dag het moment zou zijn om te dekken.
En dat zou kunnen later die dag, om 16u00. Gastvrij als Lou & Mia zijn, zijn we bij hen gebleven tot het tijd was. Stiekem hielden we de klok van de oven in het oog, de minuten leken wel uren.
15u! het is tijd! Lou & Mia vertrokken om Fender op te halen en wij reden alvast naar de dierenkliniek te Horst.
Op de parking mochten de twee tortelduifjes kennismaken, maar niet lang, want anders had het al op de parking kunnen gebeuren.
De liefde was groot dus ook in de dierenkliniek hebben we Romeo en Julia ver uit elkaar gehouden, het beste was dat ze elkaar niet zagen want anders werd de hartstocht te groot.
Inseminatie is gebeurd op vrijdag en zaterdag (om zeker te zijn) en Beau gaat binnenkort mama worden.
Een miljoen vragen komen de kop op steken. Alle vragen op papier kribbelen zodat we zeker niets zouden vergeten. Daarna bij Mia en Lou thuis op bezoek, met -hoe kan het ook anders- nog meer vragen.
Lou & Mia hebben een engelen geduld! Dikke dankjewel!
De voorbereidingen en aankopen konden beginnen.
De extra slaapkamer werd zo ingenomen als stockeerruimte voor al de boxen met materiaal (we zijn misschien een beetje in overdrive gegaan, maar ja een eerste nestje. Je wil zeker niets te kort hebben).
De eetkamer toverden we om in kraamruimte. Daar kwam de werpkist (die we samen met vake gemaakt hebben) te staan met de puppyren rond, zodat Spike met zijn nieuwsgierige neus niet te dichtbij zou kunnen komen eens de pups er zouden zijn.
Vanaf dat ogenblik heeft onze eetkamer moeten ruimen voor de toekomstige pups en hun mama.
De tijd dat er allerlei dingen moeten gebeuren en uitgezocht worden lijkt het alsof je tijd genoeg hebt.
Dan na 60+ dagen is het zover. Als Beau onrustig wordt is het begonnen, maar wanneer is dat? Beau is haarzelf niet tijdens haar loopsheid, ook via te temperaturen zagen we niets gebeuren, tot…
Ineens begon Beau te rillen, onrustig rond te lopen, zetel (bank) in en uit enz… toen beseften we dat dit het onrustig worden was waar we op wachtte. Om 10u begon Beau ‘echt’ onrustig te worden, om 7u30 de volgende ochtend brak de vochtblaas.
Tussen het breken van de vochtblaas en de komst van de eerste pup zat toch een uur tijd, wat ons ongerust maakte. De dierenarts even opbellen voor alle zekerheid. Komt hij aan, steekt onze eerste juffrouw er met haar voeten (achterpoten) uit. Volgens de drachtecho lagen de pups allemaal goed. Zo werd Daniëlla van de ene op de andere moment vroedvrouw.
En op die manier kreeg ik de ‘backseat’ en pakte Daniella het bevallen van Beau van me over, zij deed het bevallen en ik assisteerde.
Beau krijgt een prikje om alles wat sneller en aangenamer voor haar te laten gaan.
Daar zijn pup 2,3,4,5 en 6. Eindelijk al onze kleintjes liggen veilig bij mama Beau te drinken.
Wij, zo fier als een pauw op Beau die het voor een eerste keer echt super goed gedaan heeft en heel lief is naar de pups toe. De dierenarts komt nog even op bezoek ter controle om zeker te zijn dat er niet nog een 7de pup achtergebleven is.
Iedereen even laten bekomen. Pups daarna snel op de weegschaal. De gewichtjes zaten tussen 276gram en 198gram. 2 Meiden met ondergewicht, die zouden we zeker extra in het oog moeten houden dat ze voldoende aan de puppybar konden drinken en in gewicht toenamen.
Bleek toch dat 1 van onze lichtgewichtjes niet voldoende pap kon drinken door enkele van onze slokkoppen, dan maar wat bijgeven met de fles.
Na een tijdje begon het op te vallen dat de pup met het zwaarste geboortegewicht amper bijkwam, heel dikwijls afgezonderd lag in een hoekje van de werpkist en een reuteltje (rochel, slijmpjes) had. We begonnen ons meer zorgen te maken. Dierenarts gebeld en hij gaf haar meteen een prikje met antibiotica. Na enkele dagen geen echte verbetering te merken, opnieuw bezoekje van de dierenarts. Deze keer kreeg ze neusdruppels die alles wat makkelijker voor haar zouden moeten maken en haar meer eetlust zou geven; we zagen geen verandering. 2 Dagen later leek deze meid echt een vogel voor de kat. Nogmaals de dierenarts over de vloer, een ander soort druppels; dit leek een tovermiddel! Onze kleine meid was precies een totaal andere pup na enkele uren, vol leven, mee haar plekje aan de puppybar opeisen, beter drinken aan de fles… Eindelijk nu gaat het goedkomen!
Allemaal nieuwe gebeurtenissen wachten om de hoek. De oogjes gaan open, de tandjes komen door, de pups veranderen van kleine muisjes naar kleine hondjes, ze beginnen meer rond te wriemelen en te ontdekken, proberen uit het grote vak van de werpkist te breken om in mama’s rust plekje te kruipen. Een hele nieuwe wereld voor hen… En voor ons.
De werpkist verdwijnt. 6 Kleintjes krijgen een grote speeltuin, nu is het hek van de dam en gaan de kleine gekkies alle remmen los. De kleine hondjes veranderen nu in experimenterende pups.
Allemaal met hun eigen willetje en karaktertjes.
Dan is daar na 8 weken het moment gekomen dat de kleintjes naar hun nieuwe thuis mogen.
We hadden ondertussen beslist dat we zelf 2 pups zouden houden. Voor 3 andere hadden we ook de perfecte match gevonden. Zij zijn alle 3 op dezelfde dag vertrokken. Dit viel toch zwaarder dan we verwacht hadden. Telkens met een heel dubbel gevoel. Weten dat ze in een goede thuis terecht komen maar toch moeilijk om met een krop in de keel je “kind” te zien vertrekken. Ons 6de pupje heeft een beetje langer moeten wachten op de perfecte match, maar ook voor haar hebben we de juiste baasjes gevonden. Zij blijft nog enkele weekjes langer bij haar 2 zussen omdat zij in NL een gouden mandje op haar heeft wachten maar minstens 15 weken moet zijn om de grens over te mogen in verband met de rabies vaccinatie.
Deze hele ervaring startte in september ’17 met de nodige ups en downs, het lange wachten, de vele km’s rijden, 8 weken slapeloze nachten, dagen/weken zorgen maken, het extra kuisen en wassen, etc. Het was het allemaal waard en we doen het direct opnieuw!
Beau en Fender hun 6 kleintjes doen het super goed. Ragazza (Yzza), Radja en Ragnar (Snow) hebben een echt lui lekker hondenleven bij hun nieuwe baasjes, die ons regelmatig foto’s en berichtjes sturen –wat we heel fijn vinden- en 2 van hen zien we al terug op de bullyrun 22 april.
Raina mag nog even met haar zussen Raven en Reece bij mama blijven om hier nog wat de kleine bandiet te spelen en zich verder te “ontpuppen” tot ze volgens de wetgeving naar haar nieuwe dolverliefde baasjes mag die alles vol enthousiasme volgen via foto’s/filmpjes/puppycam, om daar de boel op stelten te zetten.
Eerlijk, in het begin hadden we een beetje bang voor wat er allemaal op ons af zou komen. Of we het allemaal wel zouden aankunnen en kunnen volhouden. Met het advies van Mia en Lou, werden we toch al wat zekerder. Met de helpende handen van Danny’s ouders was het ook allemaal wat haalbaar om de dagen/nachten door te komen. Waarvoor dankuwel!
Het was niet altijd even gemakkelijk maar als we nu naar de pups kijken, denken we dat we er best goed doorgekomen zijn.
6 Happy pups!!
En dan komt er een moment waarop je afscheid neemt en zij naar hun nieuwe thuis bij hun nieuwe baasjes gaan.
We zeggen het wel vaker tegen elkaar, maar we zijn echt enorm blij dat onze bengeltjes het zo goed getroffen hebben met hun SUPER baasjes. We hopen dan ook echt dat zij dat zij dit beseffen en we dit niet zeggen om om hun ego te strelen. We krijgen regelmatig updates via foto’s en berichtjes, wat we heel leuk vinden. Ook zien we onze puppekindjes (ja we weten wel dat ze niet meer van ons zijn, maar toch zullen ze dit altijd stiekem wel een beetje blijven) nog regelmatig terug zoals op de bullyrun, een groepswandeling, een show, familie BBQ of gewoon zomaar.
We vinden het echt heel fijn om op deze manier toch nog beetje te kunnen volgen hoe deze clowntjes van kleine hummeltjes in flinke hondjes veranderen.
En nogmaals een dikke dankjewel aan de baasjes om al jullie liefde en zorg aan deze kleine gekkies te geven.
Jullie zijn GEWELDIG!
Danny & Daniëlla
Danny's Little Angel 